Mocht ik het zelf zijn vergeten, dan zijn er voldoende social media om me eraan te herinneren: “You have been at City Council Gemeente Utrecht for one year!” – roept LinkedIn deze week vrolijk.
Een eerste terugblik leert alvast dat regelmatig bloggen nog niet zo makkelijk gaat. Iets met tijd, en complexiteit en langdurigheid van de dingen waar je aan werkt. Maar zo’n mini-jubileum is dan toch wel een aardig moment om eens te kijken: wat heeft mijn eerste jaar in de raad opgeleverd?
Allereerst heel veel praktische handigheidjes: wat zijn de procedures en de mores in de raadszaal en wie zitten er in de andere bankjes, hoe zit het stadhuis in elkaar, hoe manage je zoveel e-mail en wat doe je met geheime stukken die je mee naar huis hebt genomen als je geen papiervernietiger hebt?
Misschien wel een van de belangrijkste zaken waar ik het hele jaar mee bezig ben geweest is het bouwen aan een netwerk: het leren kennen van heel veel mensen uit de stad, ambtenaren, professionals, jongeren, cliënten en experts. Ik heb een hele brede portefeuille en de enige manier waarop ik dit werk goed kan doen is als al deze mensen me blijven voeden met informatie uit de praktijk. Dus is dat ook mijn mantra geworden bij ieder werkbezoek: “Wat vind jij dat ik moet weten om een mijn werk als raadslid goed te doen?”. Het is fijn om te merken dat mijn netwerk langzaamaan ‘gaat werken’: dat mensen mij gaan bellen of aanspreken als ze iets dwars zit en dat ik op mijn beurt mensen kan bellen om hun mening of input.
Ik heb een aantal dingen echt voor elkaar gekregen via moties of toezeggingen. De eerste deelnemer aan Utrecht Shelter City komt binnen een paar weken deze kant op – het gevolg van de allereerste echte motie die ik alweer bijna een jaar geleden indiende. Op het dossier van ongedocumenteerden hebben we het afgelopen jaar grote stappen gemaakt – in samenwerking met andere partijen, maar extra snel omdat onze fractie nu zo groot is: de opvang voor ongedocumenteerden is verder uitgebreid en mensen zonder papieren kunnen eindelijk veilig bij de politie aangifte doen van strafbare feiten zonder het risico te lopen zelf opgepakt te worden. En mijn vragen over sekseregistratie leverden een storm aan reacties en een heldere toezegging: binnenkort hoeven mensen niet meer op allerlei formulieren van de gemeente in te vullen of ze een man of vrouw zijn. Wel zo prettig voor mensen voor wie zo’n hokje nogal schuurt en laten we wel zijn: ook voor anderen gewoon onnodig.
Omgaan met sommige reacties van mensen uit de stad blijft lastig en zal waarschijnlijk ook niet veel makkelijker worden: beslissingen treffen de levens van mensen heel direct en dat maakt soms onzeker, angstig of boos. Meestal zijn beslissingen goed te beargumenteren (daarom nog niet makkelijk voor de betrokkenen), maar extra ingewikkeld is het voor mij het als het gaat om dingen die ik zelf ook lastig vind, maar die – om welke reden dan ook – onontkoombaar zijn.
Nog een geleerde les: dingen in gang zetten gaat niet altijd via de voordeur van moties of initiatieven in de raad. Soms gaan dingen via de achterdeur, met iets minder kabaal, net zo makkelijk of zelfs nog beter: als volksvertegenwoordiger kun je iets aan het rollen brengen door je er gewoon even tegenaan te bemoeien. Zo gingen door mijn bemoeienis jongeren, de Utrechtse horeca en de wethouder eens aan tafel om na te denken over uitgaansavonden voor 18-minners. Ik organiseerde een expertmeeting over preventie van radicalisering, die ons allemaal (raadsleden) veel kennis verschafte over het onderwerp en die ongeveer iedere mogelijke Utrechtse speler op het onderwerp in het stadhuis kreeg.
Ik blijf zoeken naar verschillende manieren om de gemeenteraad meer toegankelijk te maken: we werken aan inleidingen door raadsleden voorafgaand aan de gemeenteraad en aan speciale inspraakavonden voor jongeren. En ik beantwoord heel veel nieuwsgierige vragen van kinderen en jongeren over verkeersveiligheid, mijn raadsvergoeding en wie er nu echt de baas is in de stad.
En zo glijden we ongezien het tweede jaar van mijn raadslidmaatschap binnen. Mijn goede voornemens? Net zo veel te genieten als het eerste jaar en misschien tóch zo nu en dan de ‘publish’-knop weer eens in te drukken…